Benim sevdiğim yazı türü olağan bir nesir hiç değil, devrik cümle değil, şiir belki. Benim sevdiğim yazı türü ironik, kara mizah yüklü, sıra dışı cümlemsi satırlar taşıyan.
Bize önce düzgün cümle kurmayı, otoriteye uymayı, sabah kalkıp akşam yatmayı öğrettiler. Sonra biz, cümleleri bozmayı, “özgür olmayı”, sabahlara kadar çalışıp gündüz uyumayı öğrendik. Bize, “aferin iyi yoldasın” dediler.
Önce kişilik sahibi olduk, psikolojiyi sevdik, güç mücadelesine girdik. Varolmanın endişelerini yaşarken, “çıkış yolunuz, bilgelikte, felsefede, bütünlükte” dediler.
Ailemiz “güney”, eşimiz “kuzey”, arkadaşlarımız “doğu”, patronumuz “batıda” dedi kurtuluş; “ilk hedefiniz orası, haydi ileri.”
Ben ya da biz, belki de hiç kimse, paramparça olduk farkında bile olmadan ve farkında olmadan absürt olan her şeyi sever oldum; söylemde, yazımda, gösteride.