Aşkı, yalnızlıktan geçenlerin hikâyesi!
Hoşçakal, iki kişilik bir yalnızlık hikâyesi. Bu hikâye geride kalandan gidene bir ağıt. Buradan öteye göçen bir yüreğe yazılan yalnızlık nöbetleri.
Henüz silinmedi hiçbirinin yarası benden. Aşk gitti ama acısını bıraktı, izi kaldı. Güz aşkları mevsimine dönünce dönence, pencereye sinmiş insanlar gelir gözümün önüne. Ve yavaş yavaş görünürler etrafta. Kimi yaza girerken terk ettiği aşkını, kimi yaz aşkını düşünür. Kimi ayrılık planlar ama hala yüreği yanar. Kimi terk edilmişliği sindirmeye çalışır. Lakin çok azdır taze aşkı yakalayan.
Unutmak;
Öldürmek değil mi diğerini!
Hani ölüme terk etmek bir yokluğun girdabında!
Unutmak;
Adını duymamak ve yaşanmış ne varsa
Yok saymak...