Kendin olabilme ihtiyacı, insanın en köklü psikolojik

ihtiyaçlarından biridir. Buna rağmen, sonunda paha biçilmez

bir ödüle ulaşacak olsak da, ruhun aynasında kendine bakmak;

kendinle yüzleşmek cesaret ister.

Ebeveynlerimizin tutsakları olarak başladığımız hayat

yolculuğumuz boyunca ilişkide olduğumuz herkes ve her şey

bize, kim olmamız gerektiğini öğretir. Her biri kendi içinde

kendi travmasını barındıran toplumsal unsurlarla hemhal

oldukça daha az biz, daha çok başkaları olmayı öğreniriz.

Bir ömür sürebilecek bu toplumsal kölelik halinden kurtulmak,

özgürlüğe kavuşmak ancak kendimiz olmayı başarmakla

mümkündür.