İçinde yaşadığımız uygarlığa özgü güç ilişkileri ve bu ilişkilerle birlikte inşa edilen toplumsal
kurumlar, ‘Büyük İnsanlığı' hiç yaşamamış gibi yok hükmünde "yaşayan ölü"lere dönüştürürken,
yalnızca bazı istisnalar buna direnebilmektedir. Ömer, işte o istisnalardan birisidir. Birçok yara
alsa da hiçbir güç Ömer'in merakını, eleştirel tavrını, umudunu, ışığını, içindeki insanı
öldürememiş, onu "zombi"ye dönüştürememiştir.
Bu şiirler, ışığı sönmeyen ölmez bir ruhtan taşan damlacıklardır yalnızca...Ömer, mısralarında;
insanlığın temel meseleleri ve bunların gündelik yaşamdaki yansımalarının yanı sıra insana dair
en mahrem duyguların dehlizinde gezinmektedir. Mutlak kabul ettiğimiz bir sürü şeyi kendine
özgü üslubuyla ters yüz etmektedir.
Barış Alpaslan
Gümeli'nin şiiri dosdoğru bir şiirdir. Hakikatin arandığını hissedersiniz okurken. Hakikat genelde
acıdır. Gümeli'nin yaşadıkları ve yazdıkları da öyle. Ancak bilir ki Gümeli; hakikate kızılamaz.
Yaşanacak sevda da hasret de yoksulluk da bulunamayan aşk da ve yeri gelince zulüm de ölüm
de...